Βιογραφική αναφορά
Ο Γιώργος Τσιαντής γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1968 στην Αθήνα. Κατάγεται από τη Χελιδόνα Ευρυτανίας. Σπούδασε φιλοσοφία, ψυχολογία και παιδαγωγικά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ειδικεύτηκε στη φιλοσοφία (τμήμα ΦΠΨ, κατεύθυνση Φιλοσοφίας). Μετά από μακροχρόνια ενασχόληση, σε επίπεδο μεταπτυχιακών-ερευνητικών σεμιναρίων, με θέματα εφαρμοσμένης ηθικής, πολιτικής φιλοσοφίας, αρχαιοελληνικής, νεώτερης και σύγχρονης φιλοσοφίας, τον Οκτώβριο του 1996 αναγορεύεται αριστούχος διδάκτωρ της φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τίτλος της διατριβής του: "Ακρασία, χρόνος, ήθος - Φιλοσοφική προσέγγιση του προβλήματος των ναρκωτικών". Από το Φθινόπωρο του 1998 διδάσκει φιλοσοφία της παιδείας και κοινωνιολογία της παιδείας στην ΑΣΠΑΙΤΕ Αθηνών, καθώς και φιλοσοφία της Τεχνολογίας στο πιλοτικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα ειδίκευσης στην παιδαγωγική και διδακτική της τεχνολογίας (Τμήμα ΓΕΤΕ) στην ίδια σχολή. Παράλληλα είναι μεταδιδακτορικός ερευνητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τομέας Φιλοσοφίας), όπου σε συνεργασία με το "Φιλοσοφικό Τεχνολογικό Εργαστήριο Οικολογικής και Εφαρμοσμένης Φιλοσοφίας" πραγματοποιεί μεταδιδακτορική έρευνα με αντικείμενο τις πολιτικές συνδηλώσεις της τεχνολογίας (ειδικά των σύγχρονων πληροφοριακών και επικοινωνιακών συστημάτων) και γενικό τίτλο "Τεχνική και σύγχρονη δημοκρατία", η οποία υποστηρίζεται από το ΙΚΥ. Επίσης, συμμετέχει ενεργά με ανακοινώσεις του σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια φιλοσοφίας και αρθρογραφεί σε σχετικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους.
Ο Γιώργος Τσιαντής έφυγε αιφνίδια απ' τη ζωή, από ανακοπή καρδιάς, στις 15 Νοεμβρίου 2010.
Σύντομη περιγραφή
Όσο δηλαδή η σωματική μας ύπαρξη αποτελεί την προϋπόθεση, ήτοι τον όρο της ιδιαίτερης ταυτότητας και προσωπικής μας παρουσίας, το φυσικό μας σώμα αποτελεί ταυτόχρονα και ένα έσχατο όριο, που η υπέρβασή του όπως για παράδειγμα επιχειρείται στο πλαίσιο του Διαδικτύου, μέσω της παράλειψης ή προσομοίωσης της σωματικής αμεσότητας αναδεικνύει το μέγιστο πρόβλημα της ανα-γνώρισης του ηθικού, του επαναπροσδιορισμού της τρέχουσας κανονιστικής ηθικής και πολιτικής, και άρα της οντολογίας που τις θεμελιώνει... Αν λοιπόν η μεταφυσική της πληροφορίας χαρακτηρίζεται από μία καθολική αγνόηση και παράκαμψη των ορίων ακόμη και του θανάτου, μια άλλη οντολογία, η οποία αντιπαρατίθεται σ' αυτήν αμφισβητώντας το τεχνικό πνεύμα που την θεμελιώνει, οφείλει να είναι καταρχήν μια οντολογία των ορίων και από την άποψη αυτή μια "οριακή οντολογία". Αν επίσης στην εποχή της πληροφορίας τα ίδια "τα πράγματα έχουν υπερβεί τα όριά τους", ώστε καμμιά υπέρβαση "να μην παίζει πια ρόλο στον ορισμό μας", αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο-προς-πραγμάτωση της σκέψης θα πρέπει να είναι και μεταφυσική υπέρβασης των ορίων, αλλά αντιθέτως: μια οντολογία συνείδησης των ορίων.
